Ook deze keer zetten we een relatief onbekende Vlaming aan de Costa Blanca in de kijker. In december kwam ik, na een wandeling met enkele vrienden terecht in het kleine bergdorpje Benifato, op een boogscheut van Guadalest, aan de voet van het Aitana gebergte. Toen we de plaatselijke bar/bistro binnenstapten werden we ontvangen door twee Vlamingen die hier sinds enkele jaren hun stek gevonden hebben.
Barend en Nathalie runnen er het gezellige eettentje “La Esquinita Benifato”. Maar achter de deur schuilt er evenwel een bijzonder verhaal dat het vertellen waard is. Daarom wil ik dit verhaal graag delen met alle lezers. Een verhaal dat niet alledaags is en ons even meeneemt in de wereld van de CSI’s of sporenonderzoekers van de federale gerechtelijke politie, met een link naar de donkerste dagen uit de geschiedenis van ons land zijnde de aanslagen van 22 maart 2016. Op de toog van de bar staat het boek dat Barend schreef over zijn periode als CSI in Brussel. Een boek dat in september 2025 verscheen in de Belgische boekhandels. Redenen te over dus voor een diepgaand gesprek met de schrijver.
Kan je je even voorstellen?
Mijn naam is Barend Cochez. Ik ben 53 jaar, geboren en getogen Opwijkenaar, een gemeente in de Vlaamse rand rond Brussel en intussen fiere inwoner van Benifato. Ik groeide op in een warm nest, als jongste telg van 3 jongens en een pleegzus. Testosteron voldoende ten huize Cochez. Als jonge kerel speelde ik basketbal en studeerde af als regent lichamelijke opvoeding. Na een korte tussenstop als redder in het gemeentelijk zwembad van Zaventem deed ik examens bij de toenmalige gemeentepolitie en kwam in 1997, na het slagen van de proeven binnengewandeld in het politiekorps van de gemeente Merchtem. De start van een boeiende maar intensieve carrière bij zowel gemeentepolitie, lokale politie en federale gerechtelijke politie. Ik ben papa van twee fantastische kinderen en getrouwd met Nathalie, die eveneens jaren sporenonderzoekster en ideale plusmama is. Samen hebben we al vele watertjes doorzwommen. Zij is mijn partner in crime, om het in mijn wereld te zeggen. Samen sprongen we in het Spaans avontuur, waar we tot op heden nog steeds met volle teugen van genieten.
Op je toog staat het boek “CSI – In het hart en het hoofd van een Brusselse sporenonderzoeker”. Een boek dat je zelf schreef en afgelopen september uitbracht bij Borgerhoff & Lamberigts. Hoe kwam je eigenlijk tot het schrijven van dit boek?
Ik heb 12 jaar als Crime Scene Investigator of sporenonderzoeker gewerkt bij de Federale Gerechtelijke Politie in Brussel. Of zoals het in de volksmond soms omschreven wordt: “de mannekes in de witte pakken” of “het Labo”. Tijdens deze 12 jaar heb ik vele zware criminele dossiers onderzocht. Bewijzen leveren in moordzaken, drugsdossiers, verkrachtingen, verdwijningen, verdachte overlijdens en vele andere misdrijven. Te veel om op te noemen. Zo onderzocht ik ook enkele spraakmakende dossiers. Toen op 13 november 2015 terroristen in Parijs een waar bloedbad aanrichtten, veranderde mijn leven pas echt. De focus ging bijna 100% op terroristische misdrijven. Tussen 13 november 2015 en 22 maart 2016 zat ik operationeel 24/7 in de onderzoeken naar de vlucht van Salah Abdeslam en de terroristische cellen actief in Frankrijk en België. Ik onderzocht als teamleader met mijn collega’s tientallen safehouses (waar de terroristen zich tijdelijk schuil hielden). In maart 2016, toen onze diensten Abdeslam op de hielen zaten, werden collega’s onder vuur genomen in een safehouse in Vorst. Een terrorist werd toen gedood. Ook daar coördineerde ik het sporenonderzoek. Drie dagen later stond ik oog in oog met Abdeslam. Na zijn arrestatie verrichtte ik samen met twee collega’s het sporenonderzoek op Abdeslam. Maar de grote schok kwam er op 22 maart 2016 toen twee bommen ontploften in de luchthaven van Zaventem en één bom een ravage aanrichtte in een metro in Maalbeek. Het sporenonderzoek dat ik leidde in de luchthaven van Zaventem verliep met veel chaos en paniek. Vier ingrijpende dagen op het terrein terwijl de politieke en journalistieke wereld in je nek ademt. Het heeft me getekend. De periode erna kwam ik het zwarte gat tegen en na een omzwerving op het nationale crisiscentrum beslisten mijn vrouw en ik om andere oorden op te zoeken. Hoe ik daar toe kwam en hoe ik al deze zware dossiers beleefde als sporenonderzoeker en als mens schreef ik in een boek. Ik had nood aan schrijven. Het was een manier van verwerking. Ik was toch wel mentaal en psychologisch getekend na de periode als CSI. Toen een vriendin me in mei 2025 in contact bracht met de uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts kwam alles in een stroomversnelling. Enkele maanden later was het boek een feit. Het boek biedt de lezer een unieke blik achter de schermen van mijn werk en leven als sporenonderzoeker. Spannend, veeleisend en vaak gehuld in geheimzinnigheid, maar altijd doordrenkt met de menselijke realiteit van angst, verlies, hoop, frustratie en volharding. Hoe een sporenonderzoeker professioneel tracht te blijven als het leed tastbaar is? Hoe je verwerkt, of niet verwerkt wat je ziet?
We zien op TV vaak series waarin CSI onderzoek zichtbaar is. Allemaal nogal blits en flitsend. Wordt er in de series en films een correct beeld gegeven van deze toch wel intrigerende job?
Absoluut niet. In realiteit zijn we allemaal gewone doorsnee mensen zoals u en de lezers. We dragen geen Gucci schoenen of hoge hakken als we afstappen. Niet zoals de coverboys die een maatpak dragen op de plaats delict (plaats waar de feiten gebeurden). Dat doen wij gewoon niet. In de series zien we vaak professionele fouten om de beelden mooier te kunnen schieten. Zo worden er vingersporen gevonden op voorwerpen waar je geen vingersporen op zichtbaar kan maken. DNA sporendragers (biologische sporen) worden normaal niet verpakt in doorzichtige plastic zakjes maar in papieren zakken of enveloppen. Maar dat oogt allemaal minder aantrekkelijk in series. Series kunnen ook niet alles tonen. Zoals de geuren die bij onze job horen, die tracht ik te beschrijven in het boek. De realiteit is veel minder mooi en romantisch dan op televisie. Ik ben op de meest groezelige plaatsen geweest. Van woningen waar het afval in bergen verspreid lag, onder bruggen in de stad, bossen, vijvers en zoveel meer, tot poepsjieke huizen met gouden kranen. En…, we rijden met een functionele camionette in plaats van een Hummer. The real deal dus.
Heeft je job een mentale impact gehad op jou?
Absoluut, twaalf jaar sporenonderzoek met honderden lijken, moorden, zelfmoorden, overvallen, verkrachtingen en andere misdrijven. Dat doet wat met een mens. Sporenonderzoekers zijn uiteraard mensen met emoties, gevoelens en zintuigen. Maar ik merkte pas echt een zware impact van mijn job na de zoektochten naar de terroristen van IS en de aanslagen in Zaventem. Dat heeft me getekend. Nachtmerries, bijzondere angsten en extra waakzaamheid in het dagdagelijkse leven. Niet meer normaal. Wandelen in de stad en in alles criminaliteit zien. Het gevoel gevolgd te worden, extra checken naar nooduitgangen, vervlakking van emoties, het hoorde er allemaal bij. En ik voelde me leeglopen een jaar na de aanslagen. Het zwarte gat doemde op. Ik vroeg me af wat ik nog aan het doen was terwijl ik aan het poederen was op een overval. Ik voelde dat ik andere oorden moest opzoeken. En na een tussenstop van 6 jaar op het nationaal crisiscentrum beslisten Nat, mijn echtgenote en ik om een nieuwe weg in te slaan. We namen loopbaanonderbreking en sloegen onze tenten op in Spanje. Een nieuwe uitdaging, weg van de rush en de miserie in Brussel.
Je kwam naar Spanje wonen. Hoe kwam je dan terecht in de regio van Alicante/Benidorm?
Het is eigenlijk zo dat we al sinds 2009 ons hart verloren in Villajoyosa. Dit was toen ons vluchtoord. Als we uit de Belgische stress wilden, gingen we de rust, zee en zon opzoeken in La Vila. Van daaruit bezochten we regelmatig de prachtige bergachtige omgeving. We beklommen de Puig Campana en daalden af via de vertical met een week stijve quadriceps als gevolg. We wandelden over de Bernía, Peñón de Ifach, Aitana en zoveel andere mooie berglandschappen. En we werden verliefd op deze prachtige streek. Het was de enige plaats waar we rust vonden. En dus beslisten we samen om uit te kijken naar een nieuwe uitdaging. Enkele jaren keken we uit naar een geschikte stek om een B&B te starten, tussen de druk van het werk in België door. Maar we wilden een rurale B&B en dat was geen evidentie. De Spaanse regelgeving hieromtrent is niet altijd eenvoudig en een pand kopen met vergunningen inbegrepen bleek een huzarenstukje.
Maar toen kwamen we in Benifato uit. Er stond in het centrum van het kleine bergdorp aan de voet van de prachtige Aitana een dorpshuis te koop met een barretje aan. In een doodlopende straat die uitgaf op het dorpsplein. Toen we de deuren opensloegen waren we beiden op slag verliefd. Het huis heeft drie verdiepingen met aparte ingangen. Beneden een bar. Op de eerste verdieping een woongedeelte met alles erop en eraan. En een bovenverdieping waar we kamermogelijkheden hadden. Dezelfde week deden we een bod en ’s avonds waren we eigenaar van een nieuw huis met een bar/bistro inbegrepen.
Als hobbykok zag ik een tapasbarretje zeker zitten en met onze sociale skills voelden we het onmiddellijk kriebelen. Maar eind 2022 en begin 2023 moest ik nog getuigen voor het Hof van Assisen, in het monsterproces van de aanslagen. Het einde van dit proces was de ideale gelegenheid om de Belgische stekker uit het stopcontact te trekken. We regelden onze loopbaanonderbreking en trokken definitief naar Spanje in september 2023.
We doopten onze zaak in “LA ESQUINITA” Benifato, een bistro waar rust en Spaanse dorpssfeer de uitgangspunten moeten zijn. Voor mensen die graag de rust opzoeken, voor fietsers, wandelaars en klimmers die graag in de bergen vertoeven. Voor iedereen die even weg wil van de drukte. In een familiale sfeer met een mix van Spaanse tapas met een Belgische toets. In februari 2024 openden we de deuren en dat hebben we ons nog geen minuut beklaagd. We zijn hier thuis. Samen in harmonie met de lokale bewoners en de al dan niet toevallige passanten. Met de Aitana als onze tuin, die we zelf niet hoeven te onderhouden. Heerlijk toch. We zijn 20 jaar terug gekatapulteerd maar met moderne middelen. De dokter komt tweemaal in de week naar het dorp. Elke week komt een groenteboer op het plein staan en regelmatig een kledingkraampje. De visboer brengt woensdag en zaterdag verse vis vanuit La Vila. De bakker staat elke dag op het plein aan de kerk en regelmatig zien we de kaasboer. We hebben een apotheek in het dorp. Perfect leefbaar dus. Weg van het stadsleven. Hier slaap ik terug zonder nachtmerries.
Zie je jezelf nog terugkeren naar België?
Goh, dat is een moeilijk vraag. Ik zeg nooit nooit, maar zoals we ons hier nu voelen zien we ons niet meer terugkeren naar België. Niet dat we niet graag naar België gaan maar na enkele dagen voelen we terug een beklemmend gevoel. De wolken vallen op je hoofd. Het ruimtelijk gevoel valt weg. De drukte en regeltjes. Het zou een enorme aanpassing zijn. Maar mijn mama van 84 en mijn volwassen kinderen wonen nog België. Dus never say never.
Wat mag ik je wensen voor 2026?
Eerst een maandje vakantie in januari na een druk jaar met het boek en de bar. Verder zijn we blij zoals het nu gaat. Dat we kunnen verdergaan zoals we de laatste jaren kunnen leven hebben. Dat ons barretje een gezellige plaats blijft om te vertoeven en dat we een goede balans vinden tussen drukte en rust. En ik hoop dat de mensen die mijn boek lezen een beter inzicht krijgen in een job die weinigen intern kennen. Dat er achter hulpverleners en politiemensen meer schuilt dan wat gezien wordt. Tot slot een goede gezondheid uiteraard.
Is er iets dat je de lezers van Vlamingen in de wereld – Costa Blanca wil wensen voor het komende jaar?
Mens sana in corpore sano. Een goede balans tussen de fysieke gezondheid en de mentale fitheid. Als regent lichamelijke opvoeding blijft dit een essentieel element in de algemene gezondheid van de mens. En wat minder op de smartphone. Neem eens een boek in de hand 😊
Bedankt voor het interview
Con mucho gusto
Noot van de redactie:
In principe zal VIW Costa Blanca in februari een voordracht organiseren waar Barend zijn boek zal toelichten en waar u uiteraard eventueel ook het boek kan aankopen (al dan niet gesigneerd). Meer informatie hierover later op de website.
https://www.borgerhoff-lamberigts.be/shop/boeken/csi?variant=438091
https://www.standaardboekhandel.be/p/csi-9789493443730
CSI – Barend Cochez over sporenonderzoek en criminele dossiers | bol
Boek “CSI” in Spanje verkrijgbaar in La Esquinita
Volg ons op Facebook of Instagram
