Rondweg van 14,3 kilometer
Tijd: 5 uur
Hoogste punt: 570 meter (Alt de la Murada)
Laagste punt: 195 meter (begin van de bedding)
Moeilijkheid: moeilijk!
De Rambla Salada loopt ongeveer in noord-zuidelijke richting door de Sierra de Crevillente, een bergketen tussen de rivier Vinalopó en de Sierra de Abanilla, over de grondgebieden van Crevillente, Hondón de las Nieves, Hondón de los Frailes, Albatera en Aspe.
De bedding biedt ook bijzondere mogelijkheden voor geologen en we zien tijdens de tocht diverse soorten rots en tekeningen die werden gemaakt door erosie. Soms vinden we ook fossielen in rotsen die in de bedding vielen. Het water dat hier loopt bevat een grote hoeveelheid zout dat zich afzette op de stenen en de bedding de naam gaf Rambla Salada betekent gewoon zoute bedding. Het maximaal hoogste waterniveau is aangeduid door deze zoutafzettingen. Het water werd gebruikt voor menselijk gebruik en we zien dan ook regelmatig putten die werden uitgehakt in de bedding om het water van zout te zuiveren en later via aquaducten naar de landbouwvelden te voeren.
De route
Om bij ons vertrekpunt te komen nemen we de E-15 richting Murcia en uitrit 731 naar Albatera/San isidro. In Albatera volgen we de CV-873 in de richting van Hondón de los Frailes. Na 4,5 kilometer draaien we naar links langs de dienstweg Trasvase Tajo-Segura.
We rijden nog 2 kilometer verder tot we links het bord zien “Carretera de la Sal”. Hier naar rechts en we steken het kanaal over en rijden verder tot op de parkeerplaats waar een bord staat van de Raad van Leefmilieu.
Tenzij we onze alpinistencapaciteiten willen demonstreren, stoppen we bij de eerste klimpartij, maar tot dan is het een prachtige tocht, in ieders bereik. We beginnen langs de weg, links van het parkeerterrein, bij het bord met aanduidingen. De hele route is aangeduid met de geel-witte markeringen van de PR en eenmaal in La Rambla of Los Lagos is het zo goed als onmogelijk om zich te vergissen.
We laten de Monte Alto achter ons en gedurende twee kilometer lopen we over een landweg tot bij een splitsing naar rechts, langs een terras met olijf bomen. Na een lichte klim zien we de eerste tekenen van het kanaal van de Rambla Salada en wat verder wordt de weg een pad en komen we bij de eerste aquaduct, 15 meter lang, die we gebruiken om over te steken. We hebben hier een mooi uitzicht over de Sierra de Callosa.
We passeren nog meer aquaducten van slechts één boog en langs paden en boswegen naderen we geleidelijk de bergflank. We hebben een mooi uitzicht over de bedding en merken de witte ‘zoutstraten’ die door het water werden getrokken. De tegenoverliggende hellingen werden beplant met citrusvruchten. Langs de andere kant steekt de Cabezo Negro de kop op.
Na een korte afdaling kruisen we een langere aquaduct met twee bogen en er over heen lopend steken we de bedding over. We lopen tot op het einde van de heuvel en zien dan aan onze voeten de Rambla Salada.
Nu volgt een korte maar steile afdaling om bij de langste aquaduct te komen, met drie bogen. Het pad loopt langs de flank van de Cuchillo de las Ventanas, zo genoemd naar de puntige toppen van de rotsen. We verliezen meer hoogte en hebben een uitgestrekt zicht over de bedding. We volgen het kanaal tot we dit moeten verlaten vanwege de resten van andere aquaducten en komen in de bedding van de Rambla Salada.
We laten de zone van Los Lagos voor een andere gelegenheid en begeven ons in de bedding van de Rambla Salada. Al snel zien we de zoutkanalen die scherp contrasteren met de kleur van de rotsen. Wat verder rechts en enkele meter boven ons, zien we de eerste zoutafzetting, die een kleine sneeuwwaterval lijkt, maar het is puur zout. Het regenwater, gefilterd door de berg, brengt dit zout mee hier naar toe.
We lopen verder door de bedding langs een gebied waar vele rotsen gevallen zijn en die de doorgang moeilijker maken. Hiertussen heeft de watererosie voor putten en kleine watervalletjes gezorgd en het zout geeft de weg aan langs waar het water loopt. Dan wordt het weer wat gemakkelijker en het water stroomt door het midden van de bedding als een smalle beek, steeds het witte zoutspoor nalatend.
Langs rechts komen we hier bij de variant van de Senda del Corral de las Vacas. Het zoutspoor verdwijnt nu en de volgende putten vertonen geen wit spoor meer. Er komt meer begroeiing met enkele dennen, struiken en oleanders.
We komen bij de Barrón Negro, een zwarte monoliet die door mensenhanden werd uitgehakt om de kracht van het water hier te temperen. Alvorens we uit de bedding gaan zien we links een put en wat hoger twee putten meer, links en rechts van ons, meer verticale grotten met een diepte van 60 tot 70 meter. Ze zijn gelukkig beschermd door een hek maar wie naar beneden wil kijken moet uiterste voorzichtigheid in acht nemen.
De ‘hoofdweg’ loopt verder door de bedding en we komen op een punt waar die veel smaller wordt tussen verticale rotswanden die door erosie en mineralen allerlei kleuren en vormen vertonen.
Gedurende meer dan een kilometer kunnen we genieten van dit schouwspel, tot de bedding wordt afgesloten door een verticale wand van een vijftien meter hoog, bij een in de bedding door water uitgesleten put.
Hier keert de ’normale’ wandelaar terug. Het was een prachtige tocht. Avonturiers en geoefenden kunnen gebruik maken van de kabels om de wand te beklimmen en verder te gaan, maar het is een moeilijk en gevaarlijk stuk en niet het enige, want er komen er nog meer, al zijn die korter.
